Breathe in, Breathe out: ik zie, ik zie wat jij niet ziet.
Deze keer laat ik jullie kennis maken met de verschillende fases binnen onze bewustwording via het gedicht “Autobiografie in 5 hoofdstukken” uit het Tibetaanse boek van leven en sterven - Sogyal Rinpoche.
1 Ik loop door een straat Er is een diep gat in het trottoir Ik val erin Ik ben verloren… ik ben radeloos Het is mijn schuld niet Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden
2 Ik loop door dezelfde straat Er is een diep gat in het trottoir Ik doe alsof ik het niet zie Ik val er weer in Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben Maar het is mijn schuld niet Het duurt nog lang voordat ik eruit ben
3 Ik loop door dezelfde straat Er is een diep gat in het trottoir Ik zie dat het er is Ik val er weer in … het is een gewoonte Mijn ogen zijn open Ik weet waar ik ben Het is mijn schuld Ik kom er direct uit
4 Ik loop door dezelfde straat Er is een diep gat in het trottoir Ik loop eromheen
5 Ik loop door een andere straat
Wat wil dit gedicht ons nu juist zeggen?
Het proces van waarneming is dikwijls een (ingesleten) patroon, maar een nieuw (ander) patroon kan je op ieder moment laten starten. Pas wanneer we blijven oefenen, fouten maken én toch doorzetten tot ons onderbewustzijn de juiste verbanden legt maken we ons iets nieuws eigen.
- Wat nemen we allemaal waar?
- Hoe ervaren we dit?
- En hoe beoordelen we daarna deze ervaring?
Al deze vragen dragen bij tot de ontwikkeling van je bewustwording én zorgen ervoor dat jij op een bepaalde manier naar het leven kijkt.
Wil je hierin professionele begeleiding om alles even van een ander perspectief te bekijken? Aarzel dan niet om contact te zoeken.
Harte groet,
Karine