Breathe in, Breathe out: “Heaven for Everyone”

December, de maand waarin er dagelijks zeemzoete kerstliederen door de winkelstraten galmen. Met deze muziek op de achtergrond, zoeken we naarstig geschenken uit om mensen die ons nauw aan het hart liggen te bedanken voor het voorbije jaar. Toch heb ik naast deze voorspelbare kerstmelodieën, ook behoefte aan muziek die iets meer ontroert. Geen lied dat alleen gezellig klinkt, maar een lied dat ook raakt. Eerlijk en menselijk. En dan kom ik steeds opnieuw uit bij één nummer: “Heaven for Everyone”  geschreven door Roger Taylor.

De meesten kennen de zachte, bijna hemelse interpretatie van Queen uit 1995. Een song die werkt als echte balsem voor je ziel. Maar ik houd zelf vooral van de oorspronkelijke versie van The Cross uit 1988 met een directe, ongepolijste intro. Geen trage opbouw, geen laagjes zachtheid. Het nummer start recht op de man af: stevig en helder. Het valt gewoon meteen in het leven, midden in wat ís.

Misschien spreekt precies dát mij aan, in deze tijd van het jaar? Want het leven wacht niet tot we klaar zijn, tot we stevig staan of tot alle puzzelstukjes mooi passen. Het start gewoon: soms vloeiend, soms rauw, soms onverwacht, soms op een plek van waaruit we zelf nog moeten bijkomen.

Bovendien raakt het mij ook omdat de wereld rondom ons alsmaar harder aanvoelt. Steeds meer gericht op controle dan op vertrouwen. Het gebeurt voortdurend - als je maar durft te kijken. Maar juist daarom vind ik het verfrissend dat een nummer als dit herinnert aan iets wat geen enkel systeem kan wegdrukken: onze menselijke zachtheid.

En tegelijkertijd ontroert het lied me want het herinnert me eraan dat deze “Heaven” ook een ervaring kan zijn in plaats van een plek. Misschien dat moment waarin iemand je rust gunt, je een helpende hand reikt of je een bemoedigd woord toefluistert?

Dit jaar heeft me opnieuw geleerd dat het leven soms rauw is. Hard. Onvoorspelbaar. Maar in diezelfde dagen ontdekte ik ook kleine stukjes “hemel”: een warm bericht, een hand die even bleef liggen op mijn schouder, een diepe ademhaling die mijn zenuwstelsel weer richting rust duwde.

Misschien is het dat wel wat we echt nodig hebben aan het einde van een jaar: geen grote voornemens, maar zachte plekken waar we kunnen landen. Waar we voor elkaar een beetje de hemel zijn. In hoe we luisteren, helpen, wachten, verzachten en minder moeten.

Als dit jaar ook voor jou zijn moeilijke momenten kende, dan wens ik je vooral dit: dat je in 2026 elke dag een klein stukje hemel vindt. In jezelf en in je medemens, een “Heaven for Everyone”.

Vreedzame en deugddoende feesten toegewenst.
- Karine